48 UUR IN IJSLAND
THE ADVENTURE OF A LIFETIME
Ongeveer een jaar geleden kreeg ik Eva aan de lijn. Of ze een boudoirshoot kon doen bij mij? Natuurlijk kan dat. Zoals altijd begin ik elke boudoir ervaring met een kennismakingsgesprek. Ik vind het namelijk super belangrijk dat je wel echt een klik voelt met mij (want ja, ik bedoel, je moet je comfortabel genoeg voelen om je kleren uit te doen voor mij). Anderzijds wil ik ook kunnen aanvoelen of ik de juiste fotograaf ben voor jou. Voor moody studio shots of zwaar geposeerde houdingen moet je namelijk niet bij mij zijn. Dat geef ik gerust toe. Met Eva was die klik er al snel, en toen begonnen we te dromen. Want ja, mijn motto is: alles kan, alles mag en niets is onmogelijk. Om een lang verhaal kort te maken: een week later waren onze vluchten naar IJsland geboekt.
Aan zo een buitenlandse shoot gaat natuurlijk heel wat voorbereiding vooraf. Via verschillende meets (zowel online als offline) bereid ik je helemaal voor op wat gaat komen, tot paklijsten toe. Op 7 mei was het dan zo ver. Ik stond meer dan drie uur op voorhand in Brussels Airport (een dag vroeger dan gepland trouwens, want mijn vluchten waren last minute nog veranderd). Het was belachelijk vroeg (iets van een vier uur ‘s ochtends) en je raad het nooit: er was een bommelding in de luchthaven. Ja hoor. Natuurlijk. Ik had een overstap te halen, dus dat was natuurlijk instant paniek. Er stond een gigantische mensenmassa te wachten in de vertrekhal, omdat de security ruimte volledig afgesloten was omwille van een achtergelaten rugzak (bij deze dus even een oproep: laat nooit of te nimmer uw spullen achter in een luchthaven, dat kost mensen hun vlucht en uw rugzak wordt vakkundig door een robot onschadelijk gemaakt).
Vertraging heeft natuurlijk als gevolg dat er extra lange rijen stonden aan de security toen het probleem dan eindelijk was verholpen. Ik ben nog nooit zo blij geweest met mijn upgrade naar business class als die dag, want dankzij die upgrade mocht ik overal de priority lane gebruiken. Dat is trouwens echt een pro tip als je vliegen haat zoals ik: bij het online inchecken heb je vaak de optie om voor heel weinig geld te upgraden naar business class. Waarom zou je dat willen? Denk: extra bagage, gratis en véél eten in lounges, priority lanes bij het inchecken en de security, priority boarding, eten op je vlucht, gratis drinken op je vlucht, warme handdoekjes om je handen en gezicht te wassen, niemand die naast je zit want de middelste stoel blijft altijd open, extra beenruimte, gratis snacks (need I say more?). De beste 130 euro die ik ooit besteed heb.
Maar het beste moest nog komen… Ik was nog niet door de security heen of ik kreeg een melding via mijn flight app: vliegtuig gecanceld. Ik kan u zeggen: dat is blinde paniek. Het is niet alsof de eerst volgende vlucht naar IJsland gewoon een paar uur later gaat, nee hoor. Die gaat pas de volgende avond. Ik moest dus zo snel mogelijk een nieuwe vlucht naar Frankfurt krijgen. Je mag je dat echt voorstellen als ik die met een gigantisch rood hoofd en volledig buiten adem door de luchthaven ren op zoek naar de juiste gate waar ik info moest gaan halen. Gelukkig, omdat ik zo belachelijk vroeg was, werd ik op de eerstvolgende vlucht naar Frankfurt gezet, amper een half uur later. Ik had twee uur overstaptijd iin Frankfurt, dus de paniek was even geweken. Tijd dus voor ontbijt. In de lounge. Gratis eten, top (ja jongens, ik weet dat ik daar eigenlijk wel voor betaald heb via die upgrade, maar dit is girl math, dat is op voorhand betaald dus eigenlijk is het gratis want ik moet nu niet meer betalen).
Ongeveer 6 uur later land ik op de luchthaven van Keflavik, ongeveer 45 minuten buiten de hoofdstad van IJsland. Ik had gehoopt om al een beetje te zien vanuit mijn raam, maar het eiland zat volledig in de wolken. Meer nog, het was niet bepaald een zachte landing. Enter vliegangst. Voor de eerste keer van een vliegtuig stappen in een land waar je nog nooit geweest bent vind ik altijd heerlijk. IJsland is een droom die werkelijkheid wordt. Ik ben mega enthousiast als ik mijn bagage van de band sleep en richting de uitgang van de luchthaven wandel. Daar staat Eva mij op te wachten. Zij is de dag ervoor al geland en heeft voor de komende week een busje gehuurd om er een extra lange trip van te maken. En al snel zijn we op weg.
We maken een pitstop in Reykjavik voor we echt het land in trekken. Van landen als Noorwegen en Zweden heb ik een redelijk goed idee wat ik mag verwachten wat betreft supermarkten en tankstations, maar IJsland is zo een beetje Noorwegen on steroids, dus ik heb geen idee hoeveel faciliteiten we gaan tegenkomen on the road. We passeren even langs de befaamde kathedraal van Reykjavik (dat moet, Instagram hotspots en zo), doen wat souvenir winkels, een supermarkt en een lunchcafé en hop we zijn op weg.
En IJsland does not f*ck around. We zijn nog geen kwartier op weg met het busje en een combinatie van hagel, sneeuw en regen komt al uit de lucht alsof de hel is losgebroken. Wind beukt tegen de zijkant van onze auto en het is moeilijk om het lompe ding op de baan te houden. Ik krijg een berichtje van mijn collega-fotograaf en vriendin Alex. Zij is al twee weken in IJsland en vraagt wat de plannen zijn. We hebben de volgende dag afgesproken een paar uur verder op. Ik antwoord “no way dat we vandaag nog kunnen shooten, het stormt hier gelijk zot”. “Geef ht vijf minuten”, antwoord Alex. Nee, onmogelijk. Ik ken het weer, ik weet hoe stormen zoals dit werken. Dit waait echt niet over binnen vijf minuten. Of toch wel… Op de kop vijf minuten later breekt het wolkendek open en nog vijf minuten later rijden we, windstil, onder een stralende, blauwe hemel. Wat. Een. Land. Ik ken weer en wolken, maar weer in IJsland is duidelijk iets anders dan weer in de Alpen…
We hebben een heel eind te gaan. IJsland is een immens land en wij zijn onderweg naar het uiterste puntje van de Zuid-kust: Diamond Beach. De landschappen waar we doorrijden zijn echt onwerkelijk. Alsof elke fantasy-schrijver ooit dit land als inspiratiebron heeft gebruikt. De grond is overal pekzwart. Dat alleen al is redelijk bijzonder. IJsland is natuurlijk een vulkanisch eiland, wat direct de verklaring daarvoor biedt, maar het blijft een bizar zicht.
Nog vreemder zijn grote wolken stoom die zomaar overal uit de grond gespoten komen. Opnieuw niet onlogisch, maar in combinatie het gigantische landschap, de besneeuwde bergen op de achtergrond en de onheilspellende luchten die af en aan drijven, geeft het geheel echt iets magisch. Ik ben volledig geïntrigeerd. Ik heb al veel gezien in mijn leven, toch zeker binnen Europa, maar dit is echt, zonder twijfel, het meest surreële en spectaculaire landschap dat ik ooit heb gezien.
En dan is het tijd voor onze eerste stop. Ik heb op voorhand een planning gemaakt met de mooiste plekken op waar we kunnen gaan shooten. Een buitenlandse shoot vergt altijd immens veel planning en opzoekingswerk, maar daardoor vind je ook altijd pareltjes zoals de Urridafoss. In de verte komen er alweer dikke pakken wolken aan, maar wij zijn er klaar voor. We springen in de auto, dress ready, en dalen af richting de waterval. Is het koud? Jazeker, maar Eva doet dat geweldig goed. Poses schreeuwen is niet heel efficiënt, want mijn stem komt niet boven het gebulder van de waterval uit, dus ik doe de poses voor met grote gebaren. Eva staat een dikke 50 meter verderop, dus dat is een redelijk bizar zicht voor de groep Koreaanse toeristen die even passeert. But who cares, it does the trick. Net voor de hemelsluizen weer open gaan, springen we terug het busje in om op te warmen. En on to the next spot.
We rijden nu een heel eind. Het weer blijft suboptimaal en we moeten nog meer dan 5 uur rijden voor we op onze bestemming zijn. De landschappen die voorbij glijden, zijn stuk voor stuk overweldigend. Het ene moment waan je je in Antarctica, het volgende op Hawaii of in Nieuw-Zeeland. Het meest bizarre landschap vinden we toch wel halverwege ergens. Ik kan het niet anders omschrijven dan een heel veld van “borsten”; groene heuveltjes die perfect halfrond zijn. Als er hier nu een Teletubbie tevoorschijn zou komen, zou ik daar niet stom van staan.
Zo ver het oog strekt: groene, perfect ronde borsten. Ik heb dit trouwens later opgezocht en wat blijkt? De aardkorst is hier zo dun, dat door het contact van de hete ondergrond met de zee water omhoog gestuwd wordt in een draaibeweging, wat dus de aardkorst omhoog duwt en zorgt voor de vreemde bolle vorm. Al die borsten die we dus hier zien zijn volledig hol. Ik heb er geen foto van kunnen nemen, maar deze zomer ga ik terug en beloof ik dat ik het vastleg!
Terwijl het later en later wordt, zijn Eva en ik op zoek naar een plek om even een uur of twee onze ogen dicht te doen. We gaan verder met shooten tijdens golden hour: om 2u30 deze nacht. Het is begin mei, wat betekent dat er bijna 24 uur daglicht is in IJsland. Over een paar weken start de midnight sun hier: een periode waarbij de zon helemaal niet onder gaat. Midden in de nacht hebben we hier dus het mooiste licht én het minste toeristen. We parkeren uiteindelijk langs een gletsjertong (want ja, dat kan gewoon hier) voor een paar uur. Much needed. Aangezien de klok twee uur teruggezet wordt als je naar IJsland vliegt, ben ik namelijk al meer dan 24 uur wakker.
Als de wekker afgaat, zijn ben ik instant klaar wakker. Eva iets minder, maar dat is oké. Ik rij het busje een half uurtje verder naar Diamond Beach. De zonsopgang is echt prachtig, net als de zonsondergang een kleine drie uur eerder trouwens. We parkeren ons vlak langs Jokulsarlon Lagoon en zien al meteen zeehonden rondzwemmen tussen de ijsschotsen. Dit land is een droom. Eva aarzelt niet en schiet in haar jurk, klaar om het koude water te trotseren. En trotseren doet ze. Het totaalplaatje is echt prachtig.
Na het ijsmeer volgt Diamond Beach, waar eigenlijk geen diamonds te zien zijn. Afhankelijk van het seizoen ligt het hier vol met afgebroken stukken ijs, die van de gletsjer afgebroken zijn en via de lagoon naar het strand drijven. Veel maakt dat niet uit, want de omgeving is nog steeds schitterend. Perfect voor een paar nudes op het strand. Fun fact: iedereen heeft het altijd over “DE black beach” van IJsland. Spoiler: elk strand in IJsland is zwart, je hoeft dus helemaal niet per se naar Reynisfjara beach te gaan om zwart zand te zien!
Buiten ons zijn er nog een stuk of vier toeristen wakker, dus we wandelen een stukje verder voor wat meer privacy. De zon maakt het meteen een stuk warmer, dus poseren hoeft wat minder snel te gebeuren. We nemen onze tijd en zorgen dat elk shot pérfect is.
En dan beginnen we aan de terugtocht. Op de weg naar hier zijn we een heleboel hotspots gepasseerd waar we gewoon voorbij gereden zijn. Ik probeer altijd eerst naar het verste punt te gaan, om dan de terugweg stukje per stukje aan te pakken. Vanavond staat er zo een shoot gepland op een paardenboerderij, tijdens golden hour natuurlijk. Eerste stop: gletsjers. Het is ongelooflijk hoe je in dit land gewoon naar een gletsjertong kan wandelen vanaf een parking langs de weg. Niet normaal. We hebben meer dan genoeg outfits bij, dus laat al die zalige locaties maar komen.
Ongeveer halverwege onze terugtocht, komen we Alex tegen, mijn collega-fotograaf en goeie vriendin. Zij zal ons vanaf nu vergezellen. Alex is hier al twee weken dus kent nog een aantal mooie plekjes die niet op ons lijstje staan. Eerste stop? Een hele reeks watervallen! De zuidkust van IJsland staat vooral bekend omwille van zijn watervallen. Er zijn weinig landen in de wereld waar je er zó ongelooflijk veel spectaculaire bij elkaar hebt. En daarnaast liggen ze ook nog eens gewoon langs de ring road (de grote weg die in een cirkel rond heel IJsland loopt). Je kan ze al van ver zien liggen. De verste is tien minuutjes wandelen van de parking.
Ondertussen is het ook al wat later op de dag, dus is er al iets meer volk op de been. Iets meer volk is wel relatief, want eigenlijk is het op dit moment van het jaar super rustig. Aan de drukste waterval die we bezoeken passeert er ongeveer tien man op die drie kwartier tijd dat wij er gestaan hebben. De beelden die we er kunnen maken zijn wel stuk voor stuk za-lig.
De tweede waterval die we bezoeken ligt iets verder van de ring road af. We moeten een kwartiertje over een gravel road (in IJsland zijn er maar weinig weten buiten de ring road die écht verhard zijn) voor we opnieuw een parking vinden pal naast de waterval. Hier is trouwens geen levende ziel te bespeuren. Gek, want ook deze waterval is meer dan prachtig. Let trouwens op dat ik heel specifiek niet de exacte locaties geef van bepaalde minder bekende plaatsen die we bezocht hebben. Deze plekken zijn allemaal online te vinden en je mag me er gerust achter vragen, maar ik ben zelf geen fan van alle mooie plekken op deze aarde gewoon op internet te gooien, zeker niet als ze iets meer afgelegen zijn.
Na de waterval shoot is het tijd voor een warme douche en SLAAP. Ik ben ondertussen meer dan 36 uur aan het opereren op een totaal van 2 uur slaap. En de nacht voor ik vertrok was niet heel veel beter, want ik moest om 4u op de luchthaven staan. We rijden naar het huisje van Mister Iceland, zoals Hördur zichzelf noemt. Hördur lijkt op een viking. Een echte. Compleet met lange baard en wilde haren. Hij is eigenlijk ook gewoon een beetje een Instagram-god (ga zelf maar eens kijken op @mistericeland). Hij poseert als een volleerd model samen met zijn paarden. Hördur vertelt dat hij eigenlijk heel lang in de financiële wereld in Stockholm heeft gewerkt, maar dan een paar jaar terug de redelijk extreme switch naar paardenboer in zijn thuisland heeft gemaakt. Hij heeft iets meer dan 50 paarden op zijn domein. Daarmee organiseert hij tochten voor toeristen langs heel de zuidkust. Wij slapen in één van de zes huisjes op de boerderij. En dat slapen, dat moeten we nu echt even doen.
Bij valavond ontmoeten we Hördur terug in de stallen. We krijgen eerst even een korte rijles. Ik kan je zeggen: als je nog nooit op een paard hebt gezeten, is dat MOEILIJK! Ik heb geen schrik van paarden, maar bovenop zo een Icelandic Horse was ik toch niet volledig op mijn gemak. Ik ben ook totaal geen natuurtalent, zo blijkt. Het duurt even voor ik mijn paard volledig onder controle heb. Hördur is trouwens de kalmte zelve. Hij is duidelijk een spiritueel mens dat paardrijden ook echt ziet als een vorm van meditatie.
We maken een kort ritje door de velden om uiteindelijk uit te komen bij een meertje waar we gaan shooten. Op de achtergrond: de befaamde Eyjafjallajökull, de vulkaan die het vliegverkeer in heel Europa verstoorde in 2010. Zowel Alex als Eva gaan vanavond poseren voor mij, samen met de twee paarden. Het is even onwennig om zo naakt op een paard te kruipen, maar Hördur heeft dit duidelijk al meermaals gedaan. Hij blijft de hele tijd super professioneel, helpt Eva vlot op haar paard en zorgt dat de paarden netjes blijven staan (voor even dan). De paarden hebben er niet bijster veel zin in, zeker niet met onervaren rijders. Maar geen probleem! Ik ben snel genoeg en de beelden die we krijgen zijn echt magisch. Voor Eva en Alex, omdat dit echt wel het toppunt is van uit je comfort zone gaan, maar ook voor mij want, ik bedoel, dit kunnen vastleggen op beeld is echt een droom.
Natuurlijk is het daarna, vooral voor Eva en Alex, tijd voor een douche in ons hutje. Golden hour is hier op dit moment eerder golden three hours, dus het licht blijft nog een hele tijd mooi. Dat is voor ons volop genieten, want vanuit ons bed kijken we uit over de velden vol paarden en de ondergaande zon. Het is best een gekke ervaring, die midnight sun. Niet de eerste keer dat ik het meemaak, maar je zou verwachten dat ik echt 100% dood ben na bijna 48 uur op 2 uur slaap. En dat is niet zo. Ik ben echt nog klaar wakker en barst van de energie - los van dat virus dat ik heb opgepikt op het vliegtuig hoogstwaarschijnlijk.
Toch kijk ik wel uit naar de nachtrust die nu komt. We hebben afscheid genomen van Eva, want zij reist nu alleen verder. Op 48 uur tijd hebben we de reis van ons leven gemaakt, meer gezien dan we ooit hadden kunnen verwachten en alle mogelijke soorten weer beleefd die IJsland naar je hoofd kan gooien. Ook Eva is in de wolken met alles dat we in die korte tijd hebben kunnen zien en doen. Het is een ervaring die haar leven heeft veranderd. Op 48 uur tijd. Dat is ook meteen waar de kracht van een shoot als deze ligt. Boudoir is áltijd een beetje uit je comfortzone gaan, maar een solo reis maken naar een land als dit in combinatie met boudoir, dat is echt life-changing. Je voelt je krachtig, alsof alles mogelijk is. Je voelt je op en top vrouw, op en top jezelf. En dat is wat ik iedereen toewens.