BOUDOIR IN DE BERGEN
EEN AVONTUUR IN OOSTENRIJK
Soms krijg ik een email die mijn hart echt sneller doet slaan (alle, meer dan anders bedoel ik want ik word echt blij van elke aanvraag die jullie doen!). Die van Sietske was er zo eentje. Of ik haar niet wilde komen fotograferen in de bergen? Ja, jullie raden mijn antwoord natuurlijk al. Tuurlijk! Sietske is een berggids die met haar bedrijf Meiden in de Bergen vrouwen aanspoort om de bergen in te trekken. Dat is meteen ook haar ultieme doel: meer vrouwen in de bergen. Ik kan er absoluut van meespreken als ze het heeft over hoe bergsport nog steeds een door mannen gedomineerde wereld is, ondanks de fenomenale prestaties die de afgelopen jaren werden neergezet door vrouwen zoals Hillary Girardi, die in 2023 de vrouwelijke FTK (fastest time known) op de Mont Blanc verbeterde, en Sasha DiGiulian, die meer dan 30 vrouwelijke eerstbeklimmingen op haar naam heeft staan.
Het was ook Sietske die vorig jaar de trend startte waarbij vrouwen lieten zien dat ze wel degelijk sexy konden zijn in de bergen. Er wordt heel vaak neergekeken op influencers die hun make-up nog even bijwerken voor ze foto’s maken op een bergtop, of op vrouwen die outfits dragen die als “ongeschikt” worden beschouwd. En tegelijkertijd zijn er dan outdoormerken die er niet in slagen om kleding te maken die effectief mooi staat op vrouwen én tegelijkertijd ook functioneel is én goed zit met onze curves. Hoe vaak ik zelf op zoek moet naar iets of wat leuk thermisch ondergoed en uit pure wanhoop dan maar iets uit de mannencollectie koop..? Wel ja. Vaak. Ja, Icebreaker, ik kijk naar jou. Ik zou eens heel graag een T-shirt met een normale neklijn ZONDER decolleté zien. En ZONDER print die mijn oma nog niet wil dragen. Natuurlijk zijn er zeker merken die de boodschap wel begrepen hebben, zoals Fjällräven, dat zich al jaren inzet voor vrouwen die outdoorliefhebber zijn.
Anyway. Ik volgde Sietske al een hele tijd toen ik haar berichtje kreeg. We planden een kennismaking en al heel snel hadden we onze plannen gemaakt! Sietske reserveerde voor ons een hut in Oostenrijk en ik begon met onze tocht te plannen. De insteek voor deze shoot was anders dan dingen die ik al in de Alpen gedaan heb, maar het principe blijft hetzelfde: die sterke, vrouwelijke kracht naar voren laten komen. Sietske’s leven is helemaal veranderd na de geboorte van haar dochtertje, wat ze zelf heel mooi omschrijft op haar Instagram profiel (link onderaan). Voor haar was deze ervaring vooral een zoektocht naar zichzelf; naar wie ze is, maar ook naar wie ze kan zijn als vrouw en mama in deze wereld.
Fast forward naar augustus 2024. Mijn lieftallige assistente Evelien en ik zijn al een tijdje onderweg want er staan drie verschillende shoots verspreid over heel de Alpen op het programma deze week. Op dit moment zijn we onderweg van Zermatt (yet again) naar Oostenrijk. Daarvoor moeten we eerst de Furkapas over: een prachtig stukje natuur op de grens tussen Wallis en Uri. Het is al de derde keer deze zomer dat ik de pas over moet, maar het zal de eerste keer zijn dat ik van het uitzicht kan genieten. Het weer is al de hele week stralend (en heet). Ik waarschuw Evelien al op voorhand: deze pas is niet om te lachen. En ik krijg gelijk, want als we eindelijk aan de andere kant in Andermatt terechtkomen, heeft ze overal spierpijn van zich vast te houden. Of dat ligt aan mijn rijkunsten of de pas zelf, ga ik nooit weten (maar ik beloof je wel dat ik altijd veilig rij hoor).
We stoppen nog een nachtje in Hard Rock Hotel in Davos, maar de volgende ochtend is het dan rechtstreeks naar het startpunt van onze hike, een half uurtje verderop. Wij gaan naar de hut klimmen vanuit Zwitserland. De route zou mooier zijn langs deze kant én we zouden minder hoogtemeters moeten doen. Prima voor ons. We rijden dus helemaal naar het klein dorpje Partnun (als je dit al een dorpje kan noemen). Ik ben veel minder bekend met deze kanten van Zwitserland en over deze streek is ook redelijk weinig te vinden op internet. Het is hier veel minder toeristisch en we zitten ook niet in het echte Zwitserse hooggebergte. De bergen zijn er niet minder mooi om. De grillige witte rotsen steken hier scherp af tegen de ultra-groene hellingen. Het heeft hier zo veel geregend de afgelopen maanden, dat de aanhoudende hitte het gras nog niet heeft uitgedroogd.
Onze eerste uitdaging wacht ons op de parking. Niet toeristisch betekent in Zwitserland ook wel dat je de parking cash (lees: enkel met muntjes) moet betalen… Of met een app, die alleen beschikbaar is voor Zwitsers. Gelukkig is mijn auto een mega groot rommelkot en zwerven er altijd overal muntjes rond. Twaalf euro hebben we nodig voor twee dagen. En start. We kammen de hele auto uit en geraken uiteindelijk na een kleine twintig minuten aan 11 en een halve euro… Niet goed genoeg.
En dan herinner ik me dat ik nog kleingeld in mijn portefeuille…
Gotta love my brain. Maar hey, de auto is ineens ook terug opgeruimd. Parkeergeld is betaald, rugzakken zijn ingeladen. Om 11 uur zijn we helemaal klaar om te vertrekken. Eigenlijk is dat veel te laat op een hete dag als deze, maar goed. We beginnen aan de klim richting de Partnunsee. Dat is onze eerste stop. Langzaam maar zeker stijgen we door de velden en langs de kleine boerderijtjes die hier liggen. Mensen die we tegenkomen zijn vooral locals of Zwitsers die hier een vakantiehuisje hebben. Aan één van hen vragen we nog eens advies over de route. Er zijn drie opties en de kaart maakt niet helemaal duidelijk welke optie nu het gemakkelijkste is. Op basis van hun advies hakken we de knoop door en gaan we toch voor de Tilisunafürggli. Die leek op het eerste zicht moeilijker, maar een oudere vrouw verzekert me dat het heel goed te doen is en er moeilijker uitziet dan het is.
We pauzeren even aan de Partnunsee. Het water van het meer is extreem helder en diepblauw. Het landschap is ruig en we zien van hier duidelijk hoe de route door de rotsen verder omhoog loopt. Ik ben nu al heel blij dat we voor de Zwitserse approach hebben gekozen in plaats van voor de Oostenrijkse route. Via Oostenrijk bereik je de hut via een steil zigzagpad dat recht omhoog loopt, zonder echt veel uitzicht. De Zwitserse kant is veel gevarieerder. We zijn trouwens onderweg naar de Tilisunahütte, één van de drie hutten op de Montafoner Hüttenrunde in het Rätikon gebergte. De weg naar de Tilisunahütte loopt verder vanaf de Partnunsee, zigzaggend omhoog tussen het steengruis en van daar een grote, open kom in. Evelien en ik komen trouwens ook redelijk veel Belgen tegen op de weg naar boven, wat eerder zeldzaam is op huttentochten.
Het kost ons dik anderhalf uur langer dan gepland om aan de hut aan te komen. De hitte is uitputtend, dus we zijn dan ook helemaal klaar voor een groot glas holunder (een lokale frisdrank gemaakt van vlierbessen). Sietske zit al op het terras en ziet ons dus van ver aankomen. Ze helpt ons inchecken in de hut en toont ons al meteen waar de douches zijn (want dat hebben we écht heel dringend nodig). Helemaal verfrist zetten we ons op het terras van de hut. Het uitzicht is inderdaad schitterend, net zoals Sietske ons al had verteld. Zij komt hier geregeld op huttentocht met Meiden in de Bergen en ik snap waarom.
Die avond staat al meteen onze eerste shoot op het programma. Er hangen grote onweerswolken boven de bergen aan de overkant van het dal, maar dat maakt de zonsondergang niet minder mooi. We maken al een heleboel zalige shots, met het onweer op de achtergrond. Wolkenformaties geven vaak echt de zotste beelden. Love the drama. Als deze niet perfect zijn voor een fine art print, weet ik het ook niet meer!
Sietske deed dat poseren trouwens meteen heel goed, ook al was deze shoot echt een heel stuk buiten haar comfortzone! Dat is trouwens voor de meeste vrouwen het geval. Nee, je ligt niet standaard in deze houdingen. En regelmatig zal je denken tijdens een shoot “euh ik moet wat doen?” of “maar, dat kan er toch niet goed uitzien?”. Trust the process. Ik vind het achteraf dan ook super grappig als jullie je realiseren “aaaaah dat was ik aan het doen!”. En dan zijn dat vaak meteen ook jullie favoriete foto’s.
De eerste shoot zit er op en dan is het meteen tijd voor bed, terwijl er een onweer over ons heen trekt. We plannen bovendien om deze nacht nog even op te staan voor de Perseïden. De Perseïden zijn meteoren die altijd rond half augustus onze planeet passeren. Ze zorgen dikwijls voor een prachtig schouwspel van vallende sterren als je een plekje vindt dat donker genoeg is om ze te zien. Jammer genoeg is het redelijk bewolkt deze nacht, dus valt er redelijk weinig te zien.
De volgende dag staan we al redelijk vroeg op want we willen voor de warmte die komt richting een meertje trekken aan de andere kant van de bergkam. Sietske gaat voorop. Ik ben nog nooit mee op sleeptouw genomen door een vrouwelijke berggids, dus ik vind het allemaal leuk. Het is niet ver naar het meertje, maar het uitzicht is wel prachtig. Het is een spiegelmeer waarin de bergen aan de overkant gereflecteerd worden. Natuurlijk passeert er eerst een hele groep kinderen die wil pauzeren aan het meertje, dus die laten we even voorbij gaan voor we beginnen shooten.
De weerspiegeling in het meer geeft prachtige beelden trouwens. Het water biedt ook de broodnodige verkoeling. We kunnen dan ook niet anders dan onze shoot eindigen met een paar booty shots in het meer. En natuurlijk duik ik er op het einde ook nog even in, voor we terug richting hut wandelen.
De rest van de namiddag bestaat uit dutjes en nog wat meer holunder en kaiserschmarrn, dé delicatesse van Oostenrijk. Het schitterende weer mag voor ons dan wel deugd doen na een kwakkelzomer thuis, het zorgt hier wél voor heel wat kopzorgen. De hoge temperaturen zorgen voor meer warmteonweders dan gewoonlijk. Gisterenavond nog waarschuwde de huttenwaard nog voor meerdere afgesloten routes omwille van steenlawines. Het onweer van gisterenavond heeft in de vallei tegenover ons ook voor enorme schade gezorgd. Modderstromen, weggespoelde wegen, ingestorte huizen… Het is de laatste zomers schering en inslag hier. Ik voel zelf ook heel erg hoe de bergen aan het veranderen zijn. Het weer is onvoorspelbaarder dan ooit. De weermodellen die we volgen om veilig te zijn tijdens onze hikes, zijn onbetrouwbaar geworden. Steeds vaker moeten we omlopen, plekken vermijden omdat ze te gevaarlijk zijn geworden. Voor de doorsnee mens is de klimaatopwarming misschien niet erg voelbaar, maar ik zie zomer na zomer hoe de landschappen waar ik zo van hou veranderen, zelfs letterlijk instorten. En dat maakt het genieten van de zon en de warmte heel erg dubbel.
We schuiven weer aan voor het avondeten rond een uur of zes. Sommige gerechten zijn lichtelijk onidentificeerbaar, maar het meeste smaakt ons wel erg goed. En dan wachten we op ons gemak op de zonsondergang. Er staat nog één shoot op het programma en daarvoor gaan we terug naar het rotslandschap achter de hut. Gisteren heb ik heel precies kunnen observeren waar de zon exact ondergaat en hoe laat. We mikken op blue hour, niet golden hour zoals veel fotografen prefereren. Tijdens blue hour heb je nog steeds die mooie glow in het landschap: gouden pieken, zachte kleuren in de wolken en de dauw die begint te parelen op het lange gras. Het grote verschil is dat niet álles goud is. Er wordt meer kleur bewaard in het landschap, meer detail. Alles heeft zijn charmes, maar voor mij zal blue hour altijd mijn favoriete gedeelte van de dag zijn.
We vertrekken in de hut vlak voor zonsondergang. We moeten nog een klein kwartier lopen voor we aankomen bij de locatie die ik gisteren gescout heb. We halen de lingerie boven die we gisteren zorgvuldig geselecteerd hebben voor dit moment en dan gaan we aan de slag. In de zomer verdwijnt het licht een stuk sneller dan in de winter, dus we hebben haast. Het uitzicht is alvast prachtig. Het onweer van gisteren en de bijbehorende regen heeft de lucht helemaal gewassen, waardoor we immens ver kunnen kijken.
Voor het laatste deel van de shoot, wil ik een nieuw idee uitwerken. Iets waar ik al langer mee in mijn hoofd zit, maar wat ik nog nooit heb kunnen doen. Het is wel echt perfect voor Sietske, omwille van haar achtergrond in bergsport. Ik had haar op voorhand gevraagd om haar klimtouw en ijsbijl mee te nemen, maar ze heeft geen idee wat ik daarmee van plan ben. Wel, dit dus:
Terwijl de zon nog verder achter de horizon wegzakt, vertrekken we terug naar de hut. Tijd voor nog een laatste drink. De volgende ochtend zullen onze wegen weer scheiden: Sietske daalt af naar Oostenrijk, waar ze ook woont, wij dalen af richting Zwitserland, waar we geparkeerd staan. Het was een heerlijke ervaring om eindelijk kennis te kunnen maken met het gezicht achter Meiden in de Bergen. Je kan trouwens onderaan dit artikel alle informatie vinden over dit prachtige bedrijf. Ik wil namelijk, net als Sietske, iedere vrouw aanmoedigen om de bergen in te trekken. Het kan je zó veel levenservaring bijbrengen op één dag, helpt je reflecteren over wie je bent en wíl zijn. Er is bijna geen betere leermeester.
Dus probeer het eens. Trek erop uit. Laat je verbazen.
Wil je meer weten over Sietske vrouwen empowert om de bergen in te trekken of denk je ik wil dat ook? Klik dan snel op deze link!
48u in IJSLAND
Lees meer hier: