Van de Eras Tour naar Zwitserland
Doe eens gek
Er is niet veel dat mij enthousiaster maakt dan bergen. Op mijn 17e kreeg ik de kriebels te pakken en ze zijn nooit meer weggegaan (tot grote blijdschap van mijn mama, want die probeerde die microbe al door te geven sinds mijn geboorte). De bergen is ook waar ik mijn liefde voor fotografie ontdekt heb, destijds nog met mijn wegwerpcamera van de Delhaize. Dat ik nu jullie mag vastleggen in dit soort landschappen, is absoluut een droom die uitkomt. Zwitserland is ondertussen het land bij uitstek waar jullie graag naartoe willen.
En zo ook Tine. Ze hoorde van een vriendin hoe zalig haar ervaring was geweest en dacht meteen “dit is wat ik ook nodig heb”. Het duurde niet lang, of ze zat in de trein op weg naar Zermatt, het mooiste bergdorp van Zwitserland. Ik was op dat moment al een tijdje onderweg met mijn lieftallige assistente en beste vriendin, Evelien. Zij gaat namelijk altijd mee om mijn BTS (behind the scenes) vast te leggen, mij overal rond te chauffeuren, tickets van de parking bij te houden zodat ik die niet weer kan kwijtspelen (sorry Evelien), en natuurlijk voor de overall mental support.
Waarom waren we al een tijdje onderweg vraag je? Wel… Kijk, soms moet je gekke dingen doen in het leven en als die gekke dingen op je pad komen in de vorm van een Taylor Swift Eras Tour ticket, dan moet je gewoon die kans grijpen, ook al moet je rechtstreeks de nacht doorrijden naar Zwitserland na dat concert. Eh wat? Ja, exact dat. Let me explain.
Ongeveer twee weken voor ons geplande vertrek naar Zwitserland, middenin een heel zware periode op persoonlijk vlak, kwamen er plots tickets vrij voor de Eras Tour in Amsterdam. Ik wilde al heel lang super graag gaan, maar had me helemaal nooit kandidaat gesteld voor die tickets (want ja eerlijk: sorry, dat hele proces vond ik toch maar een beetje moeilijk en omslachtig, zo graag wilde ik nu ook weer niet gaan). Maar dan komt natuurlijk die fomo. Je ziet al die video’s, voelt de nostalgie en denkt “f*ck, ik wil toch ook echt wel graag gaan”. Ik had me er echt al lang bij neergelegd, tot ik telefoon kreeg van mijn nicht met de vraag “ga je mee”. Ze had last-minute tickets kunnen scoren. De catch: de datum was op 4 juli en de dag erna moest ik in Zwitserland staan. WACHT EVEN, IK BEL JE DIRECT TERUG! Dat was wat ik in de telefoon schreeuwde. Hoe ging ik dit managen? Ja natuurlijk moest ik eerst aan Evelien vragen of ze mee wilde. En misschien ook of ze het zag zitten om dan daarna de nacht door te rijden naar Zwitserland, al was dat in mijn ogen bijzaak.
Fast forward: Evelien zei ook meteen “euh ja prima, ik ga wel mee” en zo begon het plannen. Of eerder het gebrek aan plannen. Het was een enorm chaotische periode - mijn opa was net heel onverwacht overleden (ik woon in bij mijn grootouders), de begrafenis was nog maar net achter de rug en ik moest nog een heel pak examens verbeteren - dus veel voorbereidingstijd was er eigenlijk niet. Het enige dat ik had was dé perfecte outfits (I mean, client closet, HELLO). Wanneer zou er ooit nog een betere tijd komen om een van de jurken uit mijn client closet te dragen in het openbaar? Zo gezegd zo gedaan. Ik en Evelien gooide al onze bagage in de auto en weg waren we. Eerst naar de Action voor een paar dozen parels (tijd voor vriendschapsarmbandjes hadden we nog niet gehad), dan naar Brussel om mijn nichten op te pikken. Was het een goed idee om die armbandjes nog te maken in de auto, onderweg naar Amsterdam? Het is maar hoe je het bekijkt. Ik heb nog zeker tot in oktober pareltjes teruggevonden in de auto, op heel regelmatige basis. Maar als je dat geen probleem vindt, wel nee, dan is dat een prima idee!
Om in het kort samen te vatten hoe die avond is verlopen: er was een interview met VRT nieuws dat Evelien een leven lang zal achtervolgen, er waren veel te dure snacks, lange rijen everywhere, maar de sfeer (of de vibes, hé Evelien - sorry, dit is een inside joke die echt niet kan ontbreken in dit verhaal, if you know, you know) was ongelooflijk. Dit was echt een zalige ervaring die even alle stress van de afgelopen weken deed verdwijnen. Ik wens alle wereldsterren heel veel succes, maar ik denk dat de Eras Tour heel moeilijk te toppen is. Wat. Een. Vrouw. Ik ben thuisgekomen als grotere fan dan ik daarvoor was.
Thuisgekomen is natuurlijk figuurlijk want we zijn meteen in onze auto gesprongen en terug richting Brussel gereden. Daar aangekomen is Evelien nog even een koffie gaan zetten, heb ik de luchtmatras achter in de koffer opgepompt voor het geval dat we toch even slaap nodig zouden hebben en zijn we een dik kwartier later terug vertrokken. Door naar Zwitserland. Een belachelijk idee? Ja, absoluut. Maar soms moet je eens zot doen in het leven, anders heb je niet echt geleefd.
We rijden om de beurt een stukje, zodat de ander telkens even kan slapen. Halverwege ongeveer maken we ook even gebruik van die matras in de koffer op een vage snelwegparking. Ongeveer 10 uur nadat we vertrokken zijn in Brussel komen we dan effectief aan in Leysin, Zwitserland. We did it. En wie is daar op ons aan het wachten? Alex natuurlijk! Want ook op deze trip is zij van de partij (zie IJsland en Schotland). Ik denk dat ik dit jaar meer op reis ben geweest met Alex dan met mijn partner. Alex is trouwens hier omdat de eerste shoot die op het programma staat een elopement van twee Zwitserse vrouwen is. Ik heb huwelijken dit jaar afgezworen, maar voor elopements sta ik wel nog altijd open.
De elopement verdient een blog op zichzelf en die zal ik ooit ook wel eens schrijven, maar voor nu gaan we het even houden op de shoot van Tine, waar ik het nu over ga hebben na al deze uitwijdingen. Na de elopement rijden we terug naar beneden, waar we Tine gaan ophalen in Aigle. Zij is met de trein van België naar Zwitserland gereisd. Dat is trouwens bijna even snel als een vliegtuig nemen, als je alle wachttijden op een luchthaven meerekent! Zwitserland heeft een super uitgebreid treinnetwerk en je geraakt zo goed als overal. En als je een interrail pas gebruikt (https://www.interrail.eu/nl/interrail-passes), dan is het ook nog eens een stuk goedkoper dan vliegen! Beter voor het milieu trouwens ook.
De auto zit ondertussen meer dan vol: vier vrouwen en hun tassen vol lingerie. Voor onze eerste stop gaan we naar Villars-Sur-Olon. Ik heb een rustieke almhut geboekt naast een prachtig meertje als eerste shootlocatie. De omgeving van Leysin-Villars-Les Diablerets is echt prachtig, maar loopt niet over van de eendagstoeristen die even stoppen voor de souvenirwinkels. De regio is ook nog eens super dichtbij vanuit België, zowel met de auto, de trein als het vliegtuig. Als je dus nog een plek zoekt om je zomer door te brengen: this is the place to be!
Onze almhut zit diep verscholen tussen de bossen van Villars. Wij kwamen toe met de auto via de andere kant van de berg, maar je kan hem ook gemakkelijk te voet bereiken vanuit Villars zelf, via de kabelbaan. De auto moeten we ergens verderop achterlaten en het is even sleuren met alle bagage. Vanavond is er eerst even een test shoot met Evelien en Alex, om de omgeving te verkennen, zodat Tine kan uitrusten van haar lange reis. Tine blijft met plezier achter op het terrasje bij het meer, terwijl wij erop uit trekken. Door de vele regen van de afgelopen maanden, staan de weides hier overal volop in bloei. Het weer zit ook mee en we krijgen een prachtige zonsondergang te zien. Er is buiten ons ook geen levende ziel te bespeuren, dus dit is de perfecte locatie voor boudoir shoots. Het uitzicht dat ze hebben kan je trouwens een beetje vergelijken met de Dolomieten, maar dan veel dichter bij huis.
Evelien heeft al haar Eras Tour armbandjes nog aan, met de mooie quote “90s trend”, dus gaan we tijdens deze shoot all out voor een 90s vibe. Past trouwens perfect bij haar van stijl. Ik heb daarvoor de perfecte outfit bij: een knaloranje pakje dat zo in het “ochtendgymnastiek”-nummer van Samson en Gert zou passen. De vibes pass the check (sorry, opnieuw diezelfde inside joke).
De volgende ochtend staan ik en Tine vroeg op: tijd voor de eerste shoot van haar reis! We rijden terug richting de mooie velden die ik de vorige avond voor haar heb uitgetest. Tine blijkt al snel een uitstekend model te zijn en staat open voor alles! Ze wilde heel graag beginnen in een dress, dus die heb ik dan ook voor haar meegebracht. Met plezier, want elke vrouw zou echt minstens één keer in haar leven moeten rondlopen in een full-on princess dress. Deze specifieke dress komt van Asos voor een kleine 100 euro, dus waar wacht je nog op?
Na de fairy vibes, gaan we voor een meer sensuele aanpak. De zon laat zich voorlopig niet zien, maar dat vind ik helemaal niet erg. Veel mensen denken dat zon ideaal is voor een fotoshoot, maar het licht van hoge bewolking is eigenlijk veel beter! Kleuren komen mooier uit en alles is veel helderder. Is het dus bewolkt bij jouw shoot? Prima!
We eindigen de eerste shoot bij het meertje waar ons hutje ligt. Het plan was om in het meer te gaan, maar op zaterdagochtend verzamelt blijkbaar de lokale vissersclub hier, dus de hele rand van het meer zit vol oude, Zwitserse mannen. Niet ideaal. Maar geen probleem, ik ben op alles voorzien: onze volgende locatie heeft ook een meer met een nog veel mooier uitzicht! We geven Tine nog even de tijd om op te warmen onder de douche, voor we ontbijten. En daarna zijn we terug weg!
Op naar de volgende bestemming: Zermatt. Een heel andere omgeving dan de vorige, maar zeker even mooi en waarschijnlijk ook nog veel spectaculairder. Zermatt ligt vlak onder de Matterhorn. Als je ooit als kind een berg tekende, dan was het waarschijnlijk deze. Hij is trouwens vooral bekend van de verpakking van Toblerone. Jaarlijks trekt hij miljoenen toeristen aan van over de hele wereld. Voornamelijk Aziaten dan. Wat ik zelf heerlijk vind aan bergdorpjes zoals deze, is dat alle soorten mensen hier naast elkaar kunnen bestaan en dat dat compleet normaal en geaccepteerd is. Loop je hier rond in je sportlegging en baggy trui? Normaal. Op stijgijzers met een touw en ski’s over je schouders geslingerd? Normaal. In Louboutins en met een Prada? Normaal. Ik voel me hier 100% op mijn gemak. In een vorig leven moet ik toch echt ergens een Heidi in Tirol of iets dergelijks zijn geweest.
Als je naar Zermatt rijdt, moet je je auto achterlaten in het dorpje ervoor. Zermatt zelf is autovrij. Dat is dus exact wat we doen. Met het bergtreintje gaan we dan verder naar boven. Na het bergtreintje volgen dan twee kabelbanen. Het weer blijft een beetje slabakken en de Matterhorn laat zich voorlopig niet zien. In de volle mist lopen we van de kabelbaan nog 150 meter naar boven richting de hut waar we zullen overnachten. De Flualphütte ligt op exact 2606 meter boven zeeniveau en heeft een van de mooiste uitzichten die je in de Alpen kan vinden. Normaal gezien dan toch. We checken in en… ze geven ons het verkeerde kamernummer. Heel eventjes zijn we volledig in de wolken met onze kamer, want WAUW. Meer luxe kan je niet verwachten in een oude berghut. Ramen gericht op de Matterhorn, een prachtige spiegel (perfect voor foto’s natuurlijk), een dubbel bed, een balkon… Maar nog geen 2 minuten later klopt er een verwarde groep Aziaten op de deur. Dit was hun kamer. Jammer. Wij moesten nog een verdieping naar boven. Onze kamer is… wel, rustiek. Maar eigenlijk vind ik dit persoonlijk veel beter fotograferen dan de vorige als ik er even over nadenk. Het licht valt beter, de kleuren zijn beter. Yes, ik voel het. Dus let’s get started.
(Hoe die foto’s waarbij Tine uit het raam hangt tot stand zijn gekomen zie je trouwens in de BTS footage hieronder - safety first!)
Na shoot nummer twee is het tijd voor het avondeten. Het is altijd een beetje afwachten wat je krijgt in een berghut, maar het eten hier is doorgaans wel goed. We houden de hele tijd het weer in de gaten, want zodra er een opklaring is, willen we daar echt instant gebruik van maken. De camera’s liggen alleszins klaar op tafel. Voor nu zit alles echter potdicht…
Maar die opklaring komt er uiteindelijk wel! De wolken schuiven even weg en we kunnen het meertje plots weer zien liggen. Time to go! Snel trekken we onze schoenen aan en rennen we die 150 meter terug naar beneden. Omdat het weer zodanig slecht is, zijn we ook weer de enigen hier. Prima! We beginnen de shoot ook weer eerst met een jurk. Ik shoot trouwens meestal in die volgorde: we beginnen steeds met wat meer kleren aan zodat je je wat sneller comfortabel voelt. Tine heeft dat duidelijk niet nodig want ze poseert weer zoals een pro.
De mist maakt de setting volledig af. Het is moody, het is magisch. We selecteren verschillende outfits die daarbij passen. Als laatste willen we all-out gaan. Het is berekoud, maar Tine wil toch heel graag voor wat artistic nudes gaan. In het water. Ik vraag haar of ze dat zeker ziet zitten, maar ze zegt absoluut wel, dus let’s go. Ik weet dat ik bij deze temperaturen maar een paar minuten heb om iemand warm te houden, dus ik leg haar de poses al uit voor ze het water in gaat. Evelien staat klaar met een handdoek.
Ready. Set. Go.
She did it. Lichtjes verkleumd komt Tine na vijf minuten uit het water. Ik weet nu al dat dit het beste beeld van de hele reeks gaat zijn. De bergen zijn er niet uitgekomen, maar dat is absoluut niet erg. Dit is sowieso een ervaring die Tine nooit gaat vergeten, bergen op de achtergrond of niet. Terug op de kamer laat ik haar al een deel beelden zien en Tine is al even enthousiast als ik. Zalig toch? Dit was meteen ook de laatste shoot die we nog moesten doen hier in Zwitserland. Voor Tine zit het erop. Zij neemt morgen de trein terug naar huis. Het is een hele onderneming geweest, maar wel eentje waar ze ongelooflijk blij mee is. Ze voelt zich goed (nu ze haar tenen terug voelt) en straalt volledig. En dat is exact wat ik met elke shoot wil bereiken: die glow op jullie gezicht. Want echt waar, dat is iets magisch.
Zelfvertrouwen staat je altijd beter dan de beste outfit.