NORMALIZE
NORMAL
BODIES
Soms zijn de grootste veranderingen die we doormaken, niet zichtbaar voor de buitenwereld. Ze sluimeren onder de oppervlakte, groeien in stilte, tot we op een dag in de spiegel kijken en beseffen: ik ben niet meer wie ik was.
Deze blog is een liefdesbrief. Niet alleen aan jou, maar ook aan het meisje dat ik ooit was - het meisje dat jarenlang dacht dat ze pas goed genoeg zou zijn als ze kleiner, strakker, minder was.
Vandaag wil ik je meenemen in mijn verhaal. In een wereld die ons voortdurend vertelt hoe we eruit moeten zien, is het een daad van rebellie om jezelf lief te hebben zoals je bent. En geloof me, die rebellie is het waard.
In deze LOVE LETTER wil ik je iets vertellen. Iets over mezelf, dat misschien wel resoneert met jou. Ik keek in de spiegel vandaag... en ik was niet dezelfde persoon die ik eerder zag. Een jaar geleden begon ik met trainen. Trainen omdat ik terug fit wilde worden, omdat ik weer vlot de bergen in wilde kunnen. Bewegen zonder restricties. Vrij zijn in mijn lijf. Ik zocht een personal trainer.
En eerlijk? Ik keek ook niet graag naar mezelf in de spiegel. Dat is iets waar ik al heel mijn leven mee worstel. Een last die ik al zo lang met me meedraag. Een gewicht dat ik niet in kilo's kan uitdrukken, maar dat zoveel zwaarder weegt dan wat een weegschaal ooit kan aangeven. Elke blik in de spiegel was een oordeel. Elk kleedje dat net niet mooi viel, een bevestiging van wat ik mezelf altijd had wijsgemaakt: dat ik niet goed genoeg was zoals ik ben.
Een jaar lang trainde ik twee keer per week. Workouts. Zweten. Doorzetten. Sterker worden. Fitter worden. Een betere versie van mezelf worden. En weet je wat? Ik zag geen verschil. Niks. De weegschaal gaf alleen aan dat ik nog meer bijgekomen was. En dat was ergens wel oké, omdat ik het verschil wél voelde. Ik voelde me effectief fitter. Meer kracht in mijn lijf. Meer vrijheid in mijn bewegingen. Minder kortademig, minder moe. Meer mezelf.
Ongeveer twee maanden geleden liet ik foto's van mezelf nemen. Voor mijn website. Mijn socials. Een soort branding meets boudoir shoot. Onlangs kreeg ik die beelden terug. En het was… verrassend. Ik zag mezelf anders. Het is niet de eerste keer dat ik een shoot deed, maar dit keer zag ik écht een ander persoon. Ik was slanker. Meer gespierd. Ik zag er fitter uit. Iets wat ik tot dan toe nog niet had gezien, omdat ik mezelf door de ogen van een ander zag. Omdat ik even niet keek met de bril van mijn eigen keiharde innerlijke criticus, maar door een lens vol zachtheid, kracht en trots.
De volgende ochtend keek ik opnieuw in de spiegel. En ik zag het. Ik zag mezelf in de spiegel zoals ik mezelf op die foto's had gezien. En weet je wat? Ik draaide me op mijn zij en dacht: "Oei! Ik hoop dat mijn billen niet nog meer krimpen — I like my butt." En dat… dat was de eerste keer in 29 jaar dat ik tegen mezelf zei dat ik mijn lijf niet slanker wilde. Dat lijkt misschien heel triviaal voor jou, maar voor mij is dat een overwinning. Een overwinning die niet in cijfers uit te drukken valt. Het heeft 29 jaar geduurd, maar voor het eerst kijk ik niet naar mezelf door de bril van onze maatschappij. Niet door opgelegde normen en sociaal aanvaarde standaarden. Niet door de duizenden subtiele en minder subtiele boodschappen die ons dag in dag uit toeschreeuwen dat we te veel zijn, te weinig zijn, niet goed genoeg zijn.
Ik zie mezelf echt. En het is goed zo. Meer dan goed. It’s fucking amazing.
En dat is min of meer de boodschap die ik je vandaag wil meegeven. Kijk naar jezelf. Met zachtheid. Met trots. Het was altijd al goed. Jij moet het gewoon nog zien.
Want laat ons eerlijk zijn: leven in een wereld die voortdurend bepaalt wat schoonheid is en wat niet, maakt het ontzettend moeilijk om jezelf los te zien van die opgelegde kaders. We leven in een maatschappij waarin vrouwenlichamen continu worden gewogen, gemeten, beoordeeld en gecategoriseerd. Je ziet het overal: in advertenties, op Instagram, op TikTok, in de etalages van winkels. Altijd is er die onderliggende boodschap: pas je aan, wees minder, wees meer, maar vooral — wees nooit tevreden zoals je bent.
En toch... als we naar andere vrouwen kijken, lukt het wél. Dan zien we de schoonheid in elk lichaam. We zien kracht, elegantie, zachtheid. We zien een buik die lacht, heupen die wiegen, schouders die verhalen dragen. We denken: WAUW. Wat een prachtige vrouw. Welke maat ze ook draagt, welke lijnen of rondingen haar lichaam ook tekenen, we zien haar licht. Maar bij onszelf? Zo moeilijk. We zijn vaak blind voor onze eigen schoonheid, doof voor ons eigen zachte fluisteren dat we oké zijn. Alsof ons zelfbeeld onder een vergrootglas ligt, waar alleen de fouten uitvergroot worden.
Ik zie het elke dag gebeuren, zelfs onder de vrouwen die voor mijn lens staan. Vrouwen die mijn Instagram-profiel bekijken en denken: "Wauw, zo mooi. Zoveel zelfvertrouwen." Maar tegelijkertijd ook fluisteren: "Ik zou dat nooit kunnen." "Ik zou nooit zo mooi uitzien op foto." Terwijl precies diezelfde vrouwen, de vrouwen op die foto's die zij bewonderen, exact datzelfde dachten vóór hun shoot. Ze dachten dat hun onzekerheden alles zouden overschaduwen. Dat ze niet fotogeniek genoeg waren. Dat ze niet ‘het juiste lichaam’ hadden. En toch… zodra ze zichzelf zagen zoals ik hen zie, brak er iets open. Iets puurs, iets krachtigs. Iets wat er altijd al was, maar wat eindelijk de kans kreeg om te ademen.
"Je lichaam is nooit het probleem geweest. Alleen de manier waarop je hebt geleerd ernaar te kijken."
Onze maatschappij heeft de lat absurd hoog gelegd. Tegenwoordig lijkt maatje XL het maximum te zijn. Een XL, die in sommige winkels nauwelijks groter valt dan een ruime M. Kijk maar naar ketens zoals Zara, die hun maten baseren op lichamen die gemiddeld veel smaller gebouwd zijn, uit culturen waar het standaardbeeld anders is. XL? Eerder een M in disguise. En ondertussen dragen de meeste Vlaamse vrouwen maatje 40. Dat is de realiteit. Dat is gemiddeld. Niet groot, niet uitzonderlijk, gewoon gemiddeld. Maar als je een tikkeltje boven dat gemiddelde zit, dan wordt shoppen een confrontatie. Een strijd. Je staat in paskamers waarin niets lijkt te passen — niet omdat jij niet past, maar omdat de maatstaven zo klein zijn gemaakt dat ze echte lichamen buiten sluiten.
En dan krijg je ook nog eens het verwijt dat je ‘obesitas verheerlijkt’ als je durft te zeggen dat je jezelf accepteert zoals je bent. Alsof zelfliefde een aanval zou zijn op gezondheid. Alsof je automatisch ongezond bent als je niet in een maatje 36 past. Maar gezondheid zit niet in een labeltje. Niet in een kledingmaat. Niet in de cijfers op de weegschaal. Gezondheid zit in hoe je je voelt. In hoe vrij je beweegt. In hoe sterk je je voelt, hoe vol je ademt, hoe veel je lacht. Je kledingsmaat vertelt niets over je waarde. Over je schoonheid. Over je kracht.
Ik heb het zelf gevoeld. Het verschil tussen hoe ik mezelf bekeek, gekneld in de normen van anderen, en hoe ik mezelf kon zien toen ik eindelijk, eindelijk, mijn eigen blik vond. Het heeft tijd gekost. Geduld. Zachtheid. En veel momenten waarop ik opnieuw moest kiezen om vriendelijk te zijn voor mezelf, ook als de stemmetjes in mijn hoofd iets anders fluisterden.
Ik geloof dat we onszelf mogen heropvoeden. Dat we mogen leren opnieuw te kijken, met ogen die minder oordelen en meer bewonderen. Dat we onszelf mogen toestaan te bestaan — zonder te willen krimpen, zonder ons te willen verbergen. Dat we de vrijheid mogen nemen om onszelf te zien zoals we anderen zien: als prachtig, moedig, levend. Niet pas als we veranderen. Niet pas als we een doel bereiken. Maar nu. Vandaag. Precies zoals we zijn.
Ik denk dat het tijd is dat we collectief de bril afzetten die ons vertelt dat we niet genoeg zijn. Dat we kiezen om onszelf toe te juichen zoals we dat bij anderen doen. Want als jij jezelf zou kunnen zien zoals ik jou zie — zoals je vriendinnen jou zien, zoals je geliefden jou zien — dan zou je weten: jij was altijd al meer dan genoeg.
Het beeld dat we hebben van onszelf wordt zo vaak vertroebeld door vergelijking. Door het eeuwige meten met anderen, met onrealistische standaarden, met filters en photoshop. Maar echte schoonheid… echte schoonheid zit in de imperfecties. In de kracht die zichtbaar wordt als je durft te zijn wie je bent. In de glimlach die je niet kunt faken. In de blik in je ogen wanneer je oprecht gelukkig bent.
Misschien is dat wel de kern van deze LOVE LETTER. Niet dat ik veranderd ben. Niet dat mijn lichaam slanker is geworden, of gespierder, of fitter. Maar dat ik mezelf eindelijk zie. Zonder lagen van schaamte en zelfkritiek. Zonder het gewicht van opgelegde verwachtingen. Met open ogen en een open hart.
En ja, soms, als ik weer eens in een paskamer sta en merk dat de grootste maat niet past, voel ik nog even die steek. Die oude reflex van zelftwijfel. Maar dan herinner ik mezelf eraan: het probleem ligt niet bij mijn lichaam. Het probleem ligt bij een industrie die lichamen verkleint, verkleint, verkleint, tot niemand er nog in past zonder zichzelf te verliezen.
Ik hoop dat jij, als je dit leest, weet dat je niet hoeft te wachten op een bepaalde maat om van jezelf te houden. Dat je niet eerst moet veranderen om jezelf te waarderen. Dat jij nu al, precies zoals je bent, alles bent wat je hoort te zijn.
Kijk naar jezelf.
Met zachtheid.
Met trots.
Met liefde.
Het was altijd al goed.
Jij moet het gewoon nog zien.
Liefs,
Erin
"Zelfliefde begint op het moment dat je stopt jezelf kleiner te maken om ergens in te passen."
Lees ook:
BOUDOIR IN DE BERGEN