Solo-Reizen: de ultieme vorm van self-care.

INSPIRERENDE VROUWEN: DEEL 1

Solo-reizen is iets wat mij heel erg nauw aan het hart ligt: het is voor mij de enige manier om mijn hoofd écht leeg te maken en tot rust te komen. Het is ook iets wat op familiefeestjes en dergelijke steevast naar boven komt: of ik wel niet helemaal gek ben dat ik zo een gekke toeren uithaal? Ik ben tenslotte een vrouw alleen. Ja, daar sta je dan: je moet voor de zoveelste keer beginnen uitleggen dat dat echt wel meevalt en dat je helemaal geen zotte dingen doet. Het is een beetje zoals zeggen “ah nee, ik drink geen alcohol”. Meteen draaien alle ogen jouw kant op en moet je je verantwoorden. Want ja, er bestaan heel veel vooroordelen over solo-reizen. Gelukkig vind ik in de community ook veel bijval. Ik sprak er dan ook over met Josien, die achter het prachtige account @shehikesalone zit. We hebben het over veiligheid voor vrouwen, maar ook over de kunst van verveling en nog veel meer!

Foto door Josien, gemaakt op de PCT.

Josien, ik ken je natuurlijk al wat langer, maar veel lezers waarschijnlijk niet. Je woont in Nederland, bent gek van alles wat met outdoor te maken heeft, maar wie ben jij als persoon nu eigenlijk en wat is jouw missie met She Hikes Alone?

Ik ben dus Josien, ik heb een onderneming die@shehikesalone  heet en ik wil daarmee vooral meer vrouwen inspireren om op solo-avontuur te gaan. In 2016 heb ik een groot deel van de Pacific Crest Trail gelopen, ongeveer 900 kilometer. Dat vond ik echt super cool en anderen vonden dat blijkbaar ook wel. Ik kreeg vaak heel positieve reacties, maar tegelijkertijd vond ik die ervaring ook super eng, ik was super bang om dat te gaan doen. Ik heb toch ergens gewoon besloten ‘oké ik ga dat doen, en de rest zien we dan wel weer’. Die ervaring was voor mij zo positief dat ik echt dacht, nou ik wil anderen inspireren om hetzelfde te doen. Ik wandel niet altijd alleen, want dat denkt iedereen altijd alleen maar. Ik wandel ook met mijn vriend, maar ik vind het wel echt fijn om alleen te zijn. 

Je hebt daarnaast sinds kort ook nog een andere onderneming?

Ja juist, ik heb ook nog een webshop, “Nature Is My Happy Place”, dat is een beetje mijn creatieve outlet. Ik hou heel erg van tekenen en dat deel ik dan in printvorm, in T-shirts, kopjes en zo voort. Het is ook de bedoeling om mijn liefde voor de natuur zo te delen met andere natuurliefhebbers. Daarom heet het ook zo.

Je vertelde juist al over de Pacific Crest Trail, kan je eens uitleggen wat dat juist is en hoe je nu tot de beslissing bent gekomen om die te gaan lopen? 

De Pacific Crest Trail is eigenlijk een langeafstandswandeling in Amerika, en als we het dan over lang hebben, dan hebben we het echt over heel erg lang, iets van 4500 kilometer. Hij loopt van de grens met Mexico naar Canada, heel Amerika door. Ik heb daar 900 kilometer van gelopen. Dat vind ik ook al best lang. Ik ben eigenlijk op het idee gekomen omdat ik de film “Wild” (Disney+) heb gezien. Die gaat over de PCT. Het hoofdpersonage loopt de Pacific Crest Trail nadat ze iemand heeft verloren. Ik was toen vrij recent mijn vader verloren en mijn vader heeft me echt in de bergen grootgebracht. Dat was echt zijn grote liefde. Drie keer per jaar probeerde hij dan te gaan klimmen, toerskiën, huttentochten doen. Ik heb als kind best wel wat huttentochten gedaan. Het was voor mij dus ook een beetje een soort Pelgrimstocht om dat verlies te verwerken. Ik heb lang gemerkt dat dat verlies niet goed verwerkt raakte en wilde dus echt wel iets gaan doen, iets van reizen om dat te proberen verwerken. Toen zag ik die film en ik dacht ja dat is het. Heel veel mensen gaan naar Azië en gaan daar backpacken om zichzelf zeg maar ‘te vinden’ en ik dacht altijd dat ik dat ook wilde doen, maar toen zag ik dit. Dat was het echt gewoon. Dit past zoveel meer bij mij, mijn vader, het feit dat we van bergen houden, van wandelen. Het heeft wel echt een jaar geduurd om me voor te bereiden. Ik had natuurlijk wel al huttentochten gedaan, maar nog nooit iets als dit, dus ik moest een hele hoop spullen kopen. Ik had echt geen idee waar ik aan begon. Zo veel onderzoek gedaan, gelezen over de trailcultuur, waar ik zou beginnen en zo voort. Een jaar later stond ik midden in de woestijn en ging ik wandelen. Een ommetje doen zei ik altijd. 

Foto door Josien, de PCT

Echt de eerste vraag die ik altijd krijg als ik er alleen op uit trek, is “hoe, maar is dat wel veilig, zo als vrouw alleen”. Wat is jouw take daarop?

Ja dat is lastig, want er zit echt wel een punt achter. Ik kan ook best wel jaloers kijken naar mannen die solo reizen en bijvoorbeeld bij vreemde mensen gaan slapen. Ik zou dat dus niet doen als vrouw. Er zijn echt wel dingen waarvan ik denk oh ja als vrouw alleen, dat zou ik niet doen. Maar, dat gezegd zijnde, ik voel me meestal in een stad of de bewoonde wereld als vrouw alleen onveiliger dan in de natuur. Je hebt natuurlijk andere factoren zoals het weer en vallen en je bezeren, maar dat is dan niet de veiligheid waar ze het hier over hebben. Je onveilig voelen rond andere mensen, dat heb ik niet zo erg in de natuur omdat er gewoon niet zo veel mensen zijn. Ik denk niet dat een enge man eerst twintig kilometer heel de berg op gaat lopen om daar heel misschien een solo-vrouw te vinden. Very unlikely. Het heeft een beetje twee kanten. 

Qua echt veiligheid van, als je je been breekt, ja dat is niet fijn, maar dat is niet vrouw-gebonden. Ik zou bijvoorbeeld niet zo snel een huttentocht alleen doen denk ik. Het ligt er heel erg aan hoe druk die tocht is, hoeveel volk er voorbij komt. Kijk, bijvoorbeeld de Tour Du Mont Blanc, dat is een route die heel veel mensen lopen en er komen steeds mensen voorbij. Als je zelf echt een toer hebt uitgestippeld die niet veel mensen lopen, ja dan ben je echt wel alleen. Ik zou zeker zeggen dat je als beginner inderdaad niet direct alleen de Alpen in moet trekken, of ja gewoon de bergen in het algemeen. Je moet echt wel die skills leren, gewoon al hoe je je schoenen neerzet en hoe je het weer moet lezen. 

Foto door Josien op de PCT.

Een andere vraag die me vaak gesteld wordt is “maar waarom zou je dat doen, alleen gaan? Verveel je je dan niet? Wat doe je daar?” 

Ik denk dat dat wel echt een ding is van introvert of extravert. Mensen die echt heel graag rond andere mensen zijn, die zullen dat misschien niet echt begrijpen. Maar er zijn natuurlijk ook heel veel introverte mensen die denken van ‘maar waarom zou je dit doen’. Ik ben dus echt een introvert persoon. Ik laad echt op van alleen zijn, dat is mijn me-time. Het is voor mij heel therapeutisch om dingen alleen te doen. Ik doe in mijn dagelijks leven ook dingen alleen om mijn batterijen op te laden, maar alleen op reis gaan, dat is natuurlijk van een ander kaliber. Daar gaat het over helemaal in jezelf keren, echt dingen helen, je komt stukjes van jezelf tegen. Soms heb ik dat gewoon nodig, om dingen over mezelf te leren of om sterker in mijn schoenen te staan. Dat vind ik er dus heel fijn aan. Dat je echt als een ander mens terug komt. Ik voel me ook echt on top of the world, want weet je hoe cool dat is dat je dat echt gedaan hebt? Het is best wel een euforisch gevoel. Het geeft je ook vrijheid want je moet je nergens voor verantwoorden, je kan echt gewoon doen waar je zin in hebt. Ik heb vorig jaar een stukje op de Mare a Mare gelopen op Corsica. Dat was echt een heel rustige trail. Ik had een dag extra en ik kon echt gewoon beslissen ‘oh ik blijf hier een dag langer’, zonder dat ik met iemand moest overleggen. Ik kon om 5 uur opstaan voor een zonsopgang of een kwartier lang foto’s maken zonder iemand te storen. Ik vind het heerlijk om gewoon die beslissingen te kunnen nemen. 

Hoe bereid jij je voor op zo een soloreis? Bereid je je anders voor als je alleen gaat of met een ander?

Ik merk wel dat ik een beetje een neurotisch persoon ben, dus ik bereid me wel echt goed voor. Ik vind het fijn om te weten dat ik alles weet en alles goed heb uitgezocht. Als ik met andere mensen ben denk ik veel vaker ‘oh dat zien we dan wel weer’. Dan ben ik wat lakser. Ik vind het zelf ook nog altijd spannend om op solo-reis te gaan en door me zo voor te bereiden en weet wat er gaat gebeuren voel ik me een stuk zekerder. En die zekerheid kan ik ook op een makkelijke manier opbouwen. De eerste twee dagen lopen denk ik ook altijd het gevoel van ‘waar ben ik aan begonnen’. Het is dan zwaar, je bent in je eentje en dan vraag je je echt af ‘waarom ben ik hier’. Maar vanaf dag drie, als ik wat gewend ben, dan ga ik er echt van genieten. Die voorbereiding helpt daar wel bij. Op voorhand loop ik in mijn hoofd wel zo een hele hoop van die doemscenario’s af. Wat als ik mijn spullen moet achterlaten op de trein als ik naar het toilet moet, wat als iemand die dan steelt? Zo een dingen. Ik loop echt rondjes in mijn hoofd. 

Tales By Light (2021)

Krijg je soms ook wel eens de vraag of je je niet verveelt als je zo alleen onderweg bent?

Ik denk dat we onszelf vooral het feit dat vervelen slecht is hebben aangeleerd. We zitten nu de hele tijd elke seconde op onze mobiel te scrollen en we zijn het echt verleerd om ons te vervelen. Dat is juist het moment dat je creatief wordt en leuke dingen gaat doen. Het is echt niet zo heel erg om je te vervelen in het leven. Ik vind mezelf ook best goed gezelschap (lacht). Ik vraag me dan altijd af of die mensen zichzelf wel leuk vinden. Daarnaast vind ik het natuurlijk ook leuk om te tekenen, te schrijven en te fotograferen. Dat zijn dingen die je gemakkelijk kan doen op een tocht. Dus nee, ik heb echt niet vaak het gevoel dat ik me verveel. Als ik onderweg ben heb ik ook niet veel tijd om me te vervelen of je moet wandelen natuurlijk heel erg saai vinden. Als je niet van wandelen houdt moet je obviously niet op trektocht gaan want dan is het inderdaad saai. 

Heb jij nog tips voor mensen die alleen op trektocht willen? Of alleen op reis?

Ja, vooral maak het klein. Wat ik vaak zie is dat mensen dan zo een heel groot ideaal plan in hun hoofd hebben, zoals ‘ja ik ga de Camino lopen’. Ja ik heb dat ook gedaan, maar ik had jaren aan bergervaring dus voor mij was dat niet eens zo een heel grote stap. Maar als je dat niet hebt wordt het veel te spannend en veel te groot. Dan stap je veel te ver uit je comfortzone, eigenlijk in een paniekzone. Als je gewoon kleine stapjes uit je comfortzone neemt, in de groeizone zoals ik dat noem, dat zijn de momenten dat je dus echt groeit en naar iets groter toe kan werken. Als iets te spannend is en als je er helemaal in de stress van raakt, dan moet je het vooral niet doen en het kleiner maken. Ik denk dat het daar vaak mis gaat. De meeste mensen kunnen niet meteen de tocht van hun leven maken. Maak er een dag van of plak er een nacht aan. Of ga eens op je eentje uit eten, dat vinden mensen ook heel eng. Dan leer je een beetje stap voor stap er naartoe werken, in plaats van jezelf meteen in het diepe te smijten. Zoek de groeizone op, niet de paniekzone en zeker niet de comfortzone, want dan kom je ook nergens. 

Ik vind eigenlijk dat iedereen het eens gedaan moet hebben, soloreizen, al is het maar om erachter te komen dat het niets voor jou is. Je hoeft ook niet meteen naar de andere kant van de wereld te reizen en drie maanden te gaan hiken. Het kan ook een weekendje zijn. Ik denk dat mensen veel meer doemscenario’s bedenken die niet relevant zijn. En het kan je gewoon heel erg helpen in je persoonlijke groei. 

Om af te sluiten, heb je toevallig nog een boekentip rond dit onderwerp?

Ja, sowieso ‘Wild’. Ik heb het gelezen na de film en vond het ook inspirerend. En daarnaast natuurlijk “Full-time Avonturier’ van Tamara Valkenier, vond ik ook enorm inspirerend om te lezen. Een absolute aanrader. 

Hier kan je meer info vinden over alles waar Josien mee bezig is!

De solo-trektocht academy (Josien helpt jou ook op weg om alleen te gaan trekken!)

Haar zalige webshop waar ik alvast mijn kerstinkopen ga doen!  (Je vindt er echt alles van leuke truien tot prints en kopjes)

En natuurlijk de blog met al haar avonturen (absoluut het lezen waard)

Interesse in haar boekentips? Die vind je hier!

Full-Time Avonturier van Tamar Valkenier (ook echt een van mijn persoonlijke favorieten)

Wild van Sheryl Strayed (de film kan je ook vinden op Disney+)

| SELF-LOVE |

Je lichaam is geen schande

| SELF-LOVE | Je lichaam is geen schande

Je lichaam is geen schande.

Ik was niet van plan om vandaag in mijn pen te kruipen. Maar het was ook niet het plan om vandaag geshamed te worden omdat ík trots ben op wie ik ben.

Lezen